Afsluiten en opnieuw beginnen...

December vorig jaar stuikte de wereld in elkaar.  Jonas mijn rotske in de branding werd ziek en stierf na een week.

Terwijl ik compleet gecrasht rondliep deed Nolan er nog een schepke boven op. Poot herstelde niet meer, was constant moe, lag 23/24 te slapen, kon zijn plas niet meer ophouden, gaf over enz... op een gegeven moment was hij zo slecht dat we terecht schrik hadden dat het voor hem ook gedaan was.

Gelukkig kregen we een diagnose (lever en nieren stonden op opgeven) en was er een minimale kans op herstel. Gemakkelijk was het niet maar een maandje geleden (8 maanden na de diagnose) zei de dierenarts uiteindelijk beter krijg je hem niet, hou hem zo en hij doet er nog 10 jaar bij.

We moeten natuurlijk voorzichtig blijven maar dat zwaard hangt niet meer zo duidelijk boven ons hoofd te bengelen. Er is marge, er is reserve en daar kan je mee verder, dat geeft rust.

Nolan 9 maanden na de diagnose, terug mijne vrolijke clown :-) 

De moment dat Nolan stabiel werd verklaard en er een last afviel besefte ik dat het verdriet rond Jonas nog lang niet verwerkt was. Het viel gelijk een blok recht terug op mijne kop. 

Al die maanden het gewoon genegeerd, er te weinig bij stilgestaan. 

Rondgelopen gelijk een kieke zonder kop op dat vlak. 

De enige optie? Dat uiteindelijk bewust plaatsen, beseffen dat hij nooit meer terugkomt. Beseffen dat hij het niet gewild heeft dat ik totaal crash, beseffen dat die kleine kat vandaar boven ook alleen maar wil dat ik gelukkig ben en blijf en beseffen dat we samen een wondermooie tijd hebben gehad en dat Nolan en ik veel van hem mochten leren.

Bedankt schattekat!

En dan komt stilletjes de vraag... een nieuwe kattenvriend?

Zijn we er al klaar voor? Hoe gaat dat zijn?

Jonas is en blijft Jonas, een eerste kat blijft altijd een eerste kat.

Maar dan zoals dat hier gewoonlijk loopt komt op de juiste moment de juiste kat op je pad...

Een 5-jarige kater genaamd Louis zocht wegens verbouwingen een nieuwe thuis.

Hij kende honden.....

Louis kwam en werd Lazlo.

Intussen is Lazlo hier een kleine maand en heeft hij zich al compleet in mijn hart genesteld. 

Ook met Nolan begint het heel goed te lukken en tja, zo spreekt ne mens op 9 maanden tijd van een nieuw begin...

lieverds :-) 

K'heb 1 ding geleerd de voorbije maanden.

Geniet van elke moment. Maak van slechte dingen, goede dingen.

Wij en onze dieren leven maar 1 keer!

Fun aan de Middenvijver!

Beauty boy!

Iets gezien?

Om ter snelst.

Nog eens mooi poseren

Een nat pak halen.

Uitrusten op zijnen troon.

:D zotte appel

Kerstwandeling met Mo en Nollie

Het recept voor een zalige wandeling:

Nolan en liefje Mogwai die hun poseertalenten naar boven haalden.
De Middenvijver
Zon
2 camera's

Meng dat bij elkaar en je krijgt dit...

Mogwai ... knappe mie!

Onze Nollie kent wel wat kunstjes maar Mo hoort bij de top!

Meneer is meer voor het rustig liggen en heel serieus kijken :-) (de schat)

Alhoewel... rustig?

En actie!

Nog eens mooi kijken...

of serieus kijken in een niet zo serieuze houding...

Met als afsluiter pannenkoeken voor Nolan :-)

En o ja voor diegenen die zich afvragen hoe het nu toch komt dat ik altijd vuiler dan Nolan

 thuis kom... hier door dus.

foto: www.dogvision.be

Nollie en Mana aan zee...

Zeetje met Nolan en 1 van de liefjes Mana,

Vorige zaterdag ging het langverwachte zeetje eindelijk door! Normaal gezien kon Nolan rekenen op 2 van zijn knappe liefjes maar door onvoorziene omstandigheden die gelukkig wel goed uitdraaiden had Mana het vlaggen. Ze moest hete bok Nolan alleen trotseren. Hoewel je kan het ook omdraaien, Nolan moest alles uit de kast halen om de Spaanse shone te plezieren :D

Nolan zijn 3 jaar geadopteerd feestje was van begin tot einde pure leute! Toen we in Sint-Niklaas afstapten herkenden Mana en Nolan elkaar direct, zij aan zij trots naast elkaar (nog aan de leiband).

Nog even stressen want op welk verdiep stond de auto nu weer :D en dan op naar Blankenberge.
De 2 doggies konden zich nauwelijks inhouden, was te merken aan de auto die alle kanten opging (OEPS) misschien volgende keer toch al eerst even wandelen en dan pas vertrekken.

En aan de zee och ja... de foto's zeggen het beter dan dat ik hier nog een uur aan pc zit te peinzen hoe je nu zoiets verwoord.

Absoluut voor herhaling vatbaar en volgende keer met de 2 liefjes :-)

hey vriend!

van wie is die put?

braaf blijven hé rosse!

Ook Mana is een geadopteerd hondje, ze komt uit Spanje, heeft veel meegemaakt maar ondanks dat 

is ze een prachthondje!

Zo goed vrouw?

In het naar huis komen was het stiller dan stil... genieten om die 2 zo te zien genieten :D

Geluk :-)

Waarom een asielhond?

In mijn job en onderweg met Nolan ontmoet ik veel hondenmensen. Geregeld komt dan de vraag waarom ik voor een asielhond koos.

Eigenlijk heb ik dat niet echt gekozen, na mijn stage en vrijwilligerswerk op een asiel zag ik dat als een taak, een doel om minstens 1 hond uit de miserie te halen!

Foto: internet, fotograaf onbekend.

Rond asielhonden zitten veel ja maar's, je neemt toch de miserie van de vorige eigenaar in huis is eentje die je vaak hoort.
Aan de ene kant wel, aan de andere kant is het belangrijk om verder te kijken dan dat. Het is evengoed een mogelijkheid om een hond een 2de kans te geven en dat is mooi!

En wat zijn tegenwoordig problemen ... voor sommigen is niet alleen kunnen blijven al een reden om de hond af te staan terwijl dit gewoon training en tijd vraagt.
De perfecte hond kan je niet kopen + wat is geweest, is geweest daar kan je toch niets meer aan veranderen.
Gelukkig kunnen we wel werken aan het heden en aan de toekomst :-)

Een asiel is eigenlijk qua energie een negatieve plaats, je wordt er continu geconfronteerd met honden die in de steek zijn gelaten, honden die niet gewaardeerd werden om wie ze zijn, honden die werden opgegeven omdat ze niet aan bepaalde verwachtingen voldeden. Honden die stress hebben.  Honden die mishandeld of verwaarloosd werden.

Mijn eerste keer op het asiel was echt geen pretje, je voelt gewoon dat het niet juist is en je staat machteloos. Tot die moment dat je de eerste kennel binnengaat en het niet zomaar meer een asielhond is maar een hond met een naam, met een achtergrond met gevoelens en hopelijk eentje met een toekomst!

Baco was de eerste, een stevige knaap, zijn ogen spraken boekdelen. Vanaf dan was ik verkocht en probeerde ik het negatieve te plaatsen en te zorgen voor iets positiefs in de honden hun miserie.

                                                                           Baco 

Toen kwam Iris, werd afgestaan wegens medische problemen van de eigenaars, werd vrij snel geplaatst maar even snel weer teruggebracht omdat ze niet alleen kon blijven.  

Iris werd ongewild en onterecht een langzitter en ze werd mijn trouwe asielmaatje ... we gingen wandelen, speelden tot ze er bij neerviel, ze leerde nieuwe commando's, ze was (en is) zo ontzettend lief en goed. 

Dik een jaar zat ze in het asiel tot eindelijk haar huidige baasjes in beeld kwamen. Ze gaven haar de tijd en de begeleiding die ze nodig had. Ze gaven haar vertrouwen enz ... Gelukkig konden we contact houden en intussen heb ik Iris al een aantal keren teruggezien (de laatste keer met Nolan erbij, heel speciaal) Dat alleen blijven is trouwens helemaal in orde gekomen!

Iris en ik samen op het asiel

Iris en eigen Nolan 4 jaar later op Lommel Sahara, beiden gelukkige ex-asielhonden!

Uiteraard ben je als vrijwilliger niet met 1 hond bezig, al heeft elke vrijwilliger sowieso zijn lieveling(en) heel veel honden herinner ik me nog maar dat was altijd anders dan de band die ik had met Iris en Vulcan.

Vulcan was voor mij de laatste, hij had de titel asielhond al jaren en hij belande bij ons in het asiel na een paar overplaatsingen. 

Je hoopt altijd dat elke hond een goede baas zal vinden maar Vulcan leek wel voor het noodlot geboren.  

Hij werd uiteindelijk ook na bijna een jaar geplaatst maar de plaatsing liep binnen de 48u helemaal mis. Hij kwam terug en toen werd er besloten om hem te verlossen. Het was de juiste beslissing voor hem, hij was bij aankomst in shock en gaf zelf aan dat het genoeg was geweest. 

Vulcan

Het was Iris die mij de zekerheid gaf dat het kan, een asielhond gelukkig maken. En het was Vulcan die mij deed beseffen dat je altijd alles moet doen wat er in je macht ligt om van iets slechts iets goeds te maken!

Dus ik wist de dag dat er een hond komt zal het een asielhond zijn!

Die asielhond werd 2 jaar later Nolan, een geweldige knaap, rots in de branding, maatje door dik en dun.

Nolan 11 dagen na adoptie (december 2012)

Nolan oktober 2015

Ik heb nog geen seconde spijt gehad!!!

Niet te vergeten, de andere honden die net zoals Iris in datzelfde jaar hun forever home vonden!

Flea, Prisha, Lan, Fidias, Nika, Kaina, Raja, Max, Dayco, Lobo, Bolle, Olsen, Franky, Mouche, Bob, Brego, Roxy, Lorre, Passoa, Tabasco, Charro, Camilla en zoon Kamiel, Falco, Loewie, Balou, Gao, Rikkie,  Woepie, Gemka, Resko, Pasha, Kane, Tarzan, Jimmy, Kaj, Cookie, Babe, Bonita, Zorro, Ben, Debber, Tassos, Sky, Charming en nog heel veel andere honden!!!!

Een hond heb je voor het leven!

Nolan

:-)

Binnenkort is Nolan hier 3 jaar en dan pas besef je hoe snel de tijd gaat...

De meesten weten al wel hoe Nolan hier is geraakt, maar gewoon omdat het leuk is nog even terug in de tijd :-)

Onze Nolan dus ...

Zijn leven begon net zoals dat van mij, niet gerespecteerd, behandeld als stront en gedumpt. (Soort zoekt soort zeker) Hij kwam ter adoptie op de dag dat ik een GO kreeg om een hond te gaan zoeken ... smoorverliefd op die kop, die ogen. Ik wist direct dit is hem.

6 december 2012 14u was het zover, zacht (stinkend) ros sprong in de auto, veroorzaakte bij pleegmoeke al direct een half hartinfarct "had je niet voor een schoothondje kunnen gaan" maar Nolan legde zijn kop op mijn schoot en lag binnen de kortste keren te snurken. Geen stress dus ;-)

Hoewel geen stress, de ene moment heb je geen hond en de volgende moment ligt er een half hondenlijf over je heen waar je de rest van zijn leven verantwoordelijkheid over draagt. Ik moest mezelf meermaals knijpen om er zeker van te zijn dat dit nu wel echt was en o jee het was echt.

1ste punt waar ik schrik van had, de trap die hij zou moeten doen ... geen probleem, Nolan was rapper boven dan ik en stond gelijk aan de raam.

2de, hij moest in bad, echt de stank en de vuiligheid dat aan hem in hing (vies asiel) was niet te doen, ook geen punt.

                                                               Eerste avond thuis

Echte directe regels zoals niet op de zetel gelden hier sowieso niet dus uiteraard ook geen probleem. Was ik er al bijna van overtuigd dat ik gewoon de perfecte hond had geadopteerd, ja dag jan. Ondanks dat hij al buiten was geweest werd er toch netjes binnen geplast dus starten we maar een zindelijkheidstraining op. Een week lang om de 3u buiten ook 'S nachts en opgelost.

Alleen blijven zou een moeilijkheid zijn, maar op 3 weken tijd hadden we dat ook gefixt ... Nolan leert ontzettend gemakkelijk en hij weet dat ik terugkom.

Slopen? 1 keer heeft hij een kabel doorgebeten maar dat was een heterdaadje en nee sindsdien ook niet meer.

Kunstjes zoals zit, lig, af, poot, andere poot, hoog, op, rondje draaien ... 2 keer voordoen en hij is er mee weg ...

Socialisatie gedaan zoals je dat met een pup van 8 weken zou doen, maar ook daar bleek snel dat Nolan een behoorlijk zelfbewuste hond is en zich niet zo snel van de wijs laat brengen. Schrok hij toch van iets deden we die situatie opnieuw en belonen als het goed liep. Soms lukte dat direct, soms moest dat een paar keer opnieuw.

Andere honden? Ook geen punt, met andere wilde honden is hij wild en met andere rustige honden is hij rustig ... en nee ik heb hem dat niet geleerd, ik moet ook niet constant achter hem aanlopen om te zeggen hee gij ... ik hou wel in het oog en hou hem weg van honden die ik niet vertrouw of doorbreek sowieso situaties die dreigen uit de hand te lopen.

Eten, dat is een ander verhaal, wat een schooibak! Gelukkig geen baknijd, maar echt laat niks onbeheerd liggen want het is weg, een pak suiker vergeten weg te zetten, stond op het aanrecht, toen ik 3u later thuis kwam had hij het volledig naar binnen geslagen ... direct naar de dierenarts maar het moest uitwerken, joepie 3 dagen een ADHD'r in huis! Een pak rijstwafels? Ook laten liggen, ook naar binnen. Dat overkomt me nu dus niet meer, alle eten wordt nu direct in de kast gezet. Tijdens de wandeling een boterham eten? Hou je hand met de boterham niet naar beneden want die boterham heb je voor het laatst gezien.  Lust je zelf geen olijven en wil je die uit beleefdheid niet afslagen? Nolan meenemen, hij eet ze stiekem voor je op.

                                                                       Prachthond


Hondenmodel, ja dat is hij ook fotografie is mijn passie, net zoals dat honden een passie zijn. Zalig om dat te kunnen combineren!   Nolan heeft er wel niet altijd even veel zin in, loopt liever zijn neus achterna maar met koekjes en een bal en gewoon niet te lang bezig blijven doet hij het super.

Toch de perfecte hond dan? Ja ik denk het, Nolan is een lot uit de loterij. Het enige wat ik hoef te doen is hem lezen en hem niet in slechte situaties brengen. Hem graag zien om wie hij is, hem behandelen met respect en hem waarderen.

Bij deze Nolan in een notendop!

                                                                (Nog een puberfoto ;-) )