Binnenkort is Nolan hier 3 jaar en dan pas besef je hoe snel de tijd gaat...
De meesten weten al wel hoe Nolan hier is geraakt, maar gewoon omdat het leuk is nog even terug in de tijd :-)
Onze Nolan dus ...
Zijn leven begon net zoals dat van mij, niet gerespecteerd, behandeld als stront en gedumpt. (Soort zoekt soort zeker) Hij kwam ter adoptie op de dag dat ik een GO kreeg om een hond te gaan zoeken ... smoorverliefd op die kop, die ogen. Ik wist direct dit is hem.
6 december 2012 14u was het zover, zacht (stinkend) ros sprong in de auto, veroorzaakte bij pleegmoeke al direct een half hartinfarct "had je niet voor een schoothondje kunnen gaan" maar Nolan legde zijn kop op mijn schoot en lag binnen de kortste keren te snurken. Geen stress dus ;-)
Hoewel geen stress, de ene moment heb je geen hond en de volgende moment ligt er een half hondenlijf over je heen waar je de rest van zijn leven verantwoordelijkheid over draagt. Ik moest mezelf meermaals knijpen om er zeker van te zijn dat dit nu wel echt was en o jee het was echt.
1ste punt waar ik schrik van had, de trap die hij zou moeten doen ... geen probleem, Nolan was rapper boven dan ik en stond gelijk aan de raam.
2de, hij moest in bad, echt de stank en de vuiligheid dat aan hem in hing (vies asiel) was niet te doen, ook geen punt.
Eerste avond thuis
Echte directe regels zoals niet op de zetel gelden hier sowieso niet dus uiteraard ook geen probleem. Was ik er al bijna van overtuigd dat ik gewoon de perfecte hond had geadopteerd, ja dag jan. Ondanks dat hij al buiten was geweest werd er toch netjes binnen geplast dus starten we maar een zindelijkheidstraining op. Een week lang om de 3u buiten ook 'S nachts en opgelost.
Alleen blijven zou een moeilijkheid zijn, maar op 3 weken tijd hadden we dat ook gefixt ... Nolan leert ontzettend gemakkelijk en hij weet dat ik terugkom.
Slopen? 1 keer heeft hij een kabel doorgebeten maar dat was een heterdaadje en nee sindsdien ook niet meer.
Kunstjes zoals zit, lig, af, poot, andere poot, hoog, op, rondje draaien ... 2 keer voordoen en hij is er mee weg ...
Socialisatie gedaan zoals je dat met een pup van 8 weken zou doen, maar ook daar bleek snel dat Nolan een behoorlijk zelfbewuste hond is en zich niet zo snel van de wijs laat brengen. Schrok hij toch van iets deden we die situatie opnieuw en belonen als het goed liep. Soms lukte dat direct, soms moest dat een paar keer opnieuw.
Andere honden? Ook geen punt, met andere wilde honden is hij wild en met andere rustige honden is hij rustig ... en nee ik heb hem dat niet geleerd, ik moet ook niet constant achter hem aanlopen om te zeggen hee gij ... ik hou wel in het oog en hou hem weg van honden die ik niet vertrouw of doorbreek sowieso situaties die dreigen uit de hand te lopen.
Eten, dat is een ander verhaal, wat een schooibak! Gelukkig geen baknijd, maar echt laat niks onbeheerd liggen want het is weg, een pak suiker vergeten weg te zetten, stond op het aanrecht, toen ik 3u later thuis kwam had hij het volledig naar binnen geslagen ... direct naar de dierenarts maar het moest uitwerken, joepie 3 dagen een ADHD'r in huis! Een pak rijstwafels? Ook laten liggen, ook naar binnen. Dat overkomt me nu dus niet meer, alle eten wordt nu direct in de kast gezet. Tijdens de wandeling een boterham eten? Hou je hand met de boterham niet naar beneden want die boterham heb je voor het laatst gezien. Lust je zelf geen olijven en wil je die uit beleefdheid niet afslagen? Nolan meenemen, hij eet ze stiekem voor je op.
Hondenmodel, ja dat is hij ook fotografie is mijn passie, net zoals dat honden een passie zijn. Zalig om dat te kunnen combineren! Nolan heeft er wel niet altijd even veel zin in, loopt liever zijn neus achterna maar met koekjes en een bal en gewoon niet te lang bezig blijven doet hij het super.
Toch de perfecte hond dan? Ja ik denk het, Nolan is een lot uit de loterij. Het enige wat ik hoef te doen is hem lezen en hem niet in slechte situaties brengen. Hem graag zien om wie hij is, hem behandelen met respect en hem waarderen.
Bij deze Nolan in een notendop!
